Ded ded ded de de

Canım kızım, uzun zamandır bloga bir şey karalamıyorum. Halbuki hep şunu dedim durdum, blogtan uzak oldugun şu zaman diliminde; "Canım kızım sürünüyor bunu yazmalıyım, Elif kendi başına yemek yiyiyor yazmalıyım, Elif emekliyor gibi yapıyor yazmalıyım, Elif'im hasta oldu..." ve bunlar gibi bir sürü yenilik ama ne yazık  ki ben yazmaya gücüm yetmediğinden ilham perisi de gelmediginden yazmadım. Şimdi ilham mı geldi de yazıyorum hayır, ama bunu bloguna dahi olsa bir yerlere kaydetmek istediğim için yazıyorum. Geçen hafta salı günü yani 29 Kasım'da dedini kaybettik. Ertesi gün de defnettik.Kelimeler parmaklarımda dügümleniyor yazmak istediğim çok şey var ama sadece bunu yazacagım. konuşmak dahi beni yorarken yazmak ne kadar zul geliyor anlatamam. insan kaybettikleriyle hep bir şeyler ögreniyor, ben de bir şeyler ögrendim de umarım bu ögrendiklerimi sen hayatını kurarken aktarırım da sen yaparak yaşayarak üzülerek ögrenmek durumunda kalmazsın...
bu arada deden göremedi, ama vefatından 2-3 gün sonra sen emekledin. bu sıralarda da emekliyorsun. bir iki pat yerdesin.:) Yaşama sevincimsin bunu bil. seni seviyorum bunu da bil. Yoruldugum zamanlarda yaşamaktan ve de ellerimi dua etmek için açtıgımda seni düşünüpindiriyorum. Üzgünüm senin annen ben oldugum iiçin üzgünüm, umarım sana layık olabilir seni de hayatını kurarken en güzel şekilde destekleyebilirim.
Canım kızım, bundan sonra beni maalesef daha zor günler bekliyor bilmiyorum neden, umarım seni yormam ve de üzmem. SENİ ÇOK SEVİYORUM.