Dün akşam annemle babam sofrayı hazırlarken çok değişik bir şey oldu. Annem mutfaktan getirmekte olduğu ketçap ve mayonezi birden koltuğun üstüne fırlattı ve beni yerden hızlı bir şekilde alıp kucağına oturttu. Ah o annemin koltuk takımı… Nelekeler gördü ; zeytinyağı,meyve suyu,kusmuk, bir de buna ketçap, mayonez eklenecekti ama neyse ki kapakları kapalıymış. Annem bağırıyor; “Elif!Elif!” öyle de uykum var ki hiç gözümü açmak gelmiyor içimden. Babama sesleniyor, fakat babam hiç oralı değil gayet rahat yaptığı o enfes yemeği karıştırmaya devam ediyor. Annem ısrarla bana seslenmeye devam edince babam nihayetinde geliyor ve şaşkın şaşkın önce bir bakıyor bize sonra da beni tuttuğu gibi havaya kaldırıyor. “N’oluyor ya?” demek için gözlerimi açınca ikisi beraber “Tamam tamam açtı gözlerini” diyorlar. Annem başlıyor ağlamaya. O niye ağlıyor bilmiyorum ama ben uykum bölündüğü için çok sinir olup ağladığımı biliyorum. J
Annem gerçekten âlem kadın. Yahu uyusun da büyüsün diye ninni söyleyen sen değil misin? E peki kaç günlerdir, bu çocuk niye dönmüyor, dönmeyecek mi yoksa diye söylenip duran, gelen gidene dert yanan sen değil misin? E madem öyle anneciğim, neden dönerken yüzüstü uyuyakaldım diye panik yapıp beni uykumdan uyandırıyorsun yahu? Alt tarafı yüzüstü uyuyakalmışım, rahat ol ben iyiyim canım…
Kuzun,Elif.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder